BİR ŞEHRİ SEVMEK, AŞKA SEBEP ARAMAKTIR

Nereden başlasam, nasıl anlatsam, kaç kişiydik o zaman kaç kişi kaldık şimdi. Pazartesi sendromunun dibine vurduğum bir Pazartesi’yi zar zor atlattım ki bir tık daha az zoru olan Salı ile yüzleşiyorum şu anda... Aklım, ruhum Bodrum’da kaldı.

Ocak’taki seyahatimden biraz daha farklı bir Bodrum’du benim için bu sefer. Benim gibi anne olan bir arkadaşımla tam anlamıyla kafa dinlemeye yönelik, sabah istediğimiz kadar uyuyabilme, akşam istediğimiz saate kadar oturabilme, ve istediğimiz kadar kahvaltı sofrasında kalabilme lüksü yaşadığımız, dileğimiz kadar okumaya ve dileğimiz zaman dilediğimiz ölçüde rakı içme tercihimizi kullanabildiğimiz.

Cuma sabah yine kargalar uyanmadan uçağıyla indikten sonra, merkezde bir kahvaltı sonrasında da kalacağımız muhteşem ötesi otelimize geçtik. Muhteşem diyorsam bir nedeni vardır, geliyorum hemen konuya. Senelerdir içerisinde bulunduğumuz sektör ve segment gereği ikimizin de bir çok lüks kavramı zaman içerisinde değişikliğe uğramış durumda, mesleki deformasyon yasıyoruz anlayacağınız.

Lüks hizmet sektöründe çalışan bir çok insanın ortak yanılgısı içerisindeyiz, en azından benim kendim için kabul edebileceğim bir öz eleştiridir bu. Verilen, sunulan hizmetin ve ürünün en iyisini senelerdir göre göre, yaşaya yaşaya, kendi özel hayatlarımızda tatmin olmamız her geçen gün zorlaşır maalesef, ama buna rağmen kaldığımız otel her ikimizin de beklentilerini fazlasıyla karşıladı.

Her iki günü ve akşamı da aynı mekanlarda kahvaltı ederek ve rakımızı içerek geçirdik, ziyadesiyle memnun kaldık, sanıyorum havanın da olumlu etkisiyle birlikte bir ay önceki seyahatime göre çok daha kalabalıktı, bana biraz köpek popülasyonu da artmış gibi geldi 😊

Kısacası ben bu hafta sonundan sonra şunları çok özlediğimi ve resmen ruhumun bütün bu basit aktivitelere ne kadar da çok ihtiyacım olduğunu anladım:

Çocukla beraber yapılan harala gürele hafta sonu kahvaltılarından sonra gazete, dergi hatta magnolia ve  kahveyle sonlanan sabah kahvaltılarını,

Mağazaya alışveriş için girip eteğinden çekiştirip “oyuncakçıya ne zaman gidiyoruz” cümleleri olmadan rahat rahat her girdiğim mağazada istediğim her ürünü deneyebilmeyi,

Durgun ama bir o kadar güzel güneşli bir günde, daha gün batmadan terasında oturup, ayaklarını denize karşı uzatıp bir “Kalecik Karası” yudumlayabilmeyi,

Akşam "ufff taksiyle eve gideceğim daha köprü trafiğinde" endişesini yaşamadan, mekandan yürüyerek kaldığımız otele gidebilmeyi,

Özellikle iş hayatımızda edindiğimiz mecburi arkadaşlıklardan sonra, mecburiyetten bir o kadar uzak ve samimi insanlarla “mizacımıza uygun rakı masaları” nda kadeh kaldırabilmeyi,

Daha önce nerde duyduğumu hatırlayamadığım bir cümleyle; her anne biraz hüzün, biraz mavi, biraz çocuk. 🍀